Elk bedrijf heeft te maken met risico’s. De kunst is niet om risico’s te vermijden, maar om ze te managen. En daar gaat het vaak mis. Maak in ieder geval niet deze vier verkeerde aannames.
1. Denken dat actie ondernemen het grootste risico is
In veel gevallen is ‘niets doen’ in feite de meest riskante actie. Het tempo van verandering vandaag de dag betekent dat stilstaan leidt tot achterop raken bij huidige en opkomende concurrenten.
De manier waarop veel bedrijven beleggingsbeslissingen nemen, verblindt hen voor deze realiteit. De algemene regel is dat projecten met een positieve netto huidige waarde moeten worden gefinancierd, en die met negatieve waarden niet. Dat veronderstelt echter dat het basisscenario nul is. Als niets doen leidt tot achteruitgang, zijn projecten met marginale projecties eigenlijk betere alternatieven dan inactiviteit.
2. Geloven dat goede ondernemers op zoek gaan naar risico’s
Dat doen ze niet.
Goede ondernemers erkennen het inherente risico van het starten van een nieuw bedrijf. Het is immers een bekend gegeven dat de meeste nieuwe bedrijven falen en dat de bedrijven die wél succesvol zijn, dit op een bescheiden manier doen, zodat de ondernemer op zijn best een bescheiden financieel rendement haalt op zijn of haar inspanningen.
Zoals Noam Wasserman opmerkte in zijn boek ‘The Founder’s Dilemmas: ‘Gemiddeld verdienen ondernemers niet meer geld door start-ups op te richten, dan ze verdiend zouden hebben als ze investeren in publieke equity – minder, in feite vanuit een risico-rendementsperspectief.’
Goede ondernemers blinken niet uit in risico’s nemen, maar in het managen van risico’s.
Goede ondernemers blinken niet uit in risico’s nemen, maar in het managen van risico’s. Voorbeelden van slim risicobeheer zijn samenwerken met partners, geld inzamelen bij een syndicaat van investeerders, een team opbouwen, etc.
3. Mislukkingen vieren om het nemen van risico’s te stimuleren
Dictionary.com biedt een redelijke definitie van risico: ‘blootstelling aan de kans op letsel of verlies; een gevaar of een gevaarlijke kans.’
Innovatie zonder risico is niet mogelijk, omdat innovatie nu eenmaal onzekere resultaten heeft, waarvan sommige slecht kunnen zijn. Aanmoedigen om risico’s te nemen kan daarom helpen om innovatie te stimuleren.
Dat betekent echter niet een algemene goedkeuring van falen en mislukkingen. In veel gevallen is falen slecht. Soms mislukken mensen omdat ze hun huiswerk niet hebben gedaan. Soms falen ze omdat ze vaardigheden missen of niet genoeg hebben geoefend. Deze categorieën van falen mogen nooit worden gevierd.
Het pad naar innovatiesucces is nooit een rechte lijn, maar een van vallen en opstaan, en van valse starts.
Leidinggevenden moeten erkennen dat het pad naar innovatiesucces nooit een rechte lijn is, maar een van vallen en opstaan, valse starts en, ja, soms is falen een onderdeel van het spel.
3. Denken dat succes belonen het nemen van risico’s zal stimuleren
Innovatie-hongerige managers bij grote bedrijven knarsen vaak hun tanden over de uitdagingen van beloning en compensatie. Maar dat is niet echt wat innovatie tegenhoudt in de meeste bedrijven. Het is niet het gebrek aan beloningen; het is de aanwezigheid van straf.
Dat innovatie niet van de grond komt, ligt niet aan een gebrek aan beloningen; het is de aanwezigheid van straf.
De meeste bedrijven die op uitvoering gericht zijn, belonen de mensen die hun targets halen en ze straffen degenen die dat niet halen. Maar de onzekerheid die gepaard gaat met innovatie betekent dat mensen soms alles goed doen maar toch commercieel falen. En als dat resultaat een zware straf oplevert, verwacht dan niet dat iemand ooit nog enig risico zal nemen.
Het is bekend dat een ‘quick win’ vertrouwen schept in veranderingsinspanningen. Bedrijven die hun innovatiecapaciteit willen vergroten, zouden ook ‘quick losses’ moeten vieren. Als een project mislukt: sluit het af, maar ga niet op zoek naar de zondebok. Dit geeft het signaal af te signaleren dat het bedrijf klaar is om anders te denken en te handelen.
Bron: HBR.org, Scott Anthony
